Αθάνατη Ελληνική νοοτροπία…

Δεν πιστεύω τίποτε, ακόμη δεν ελπίζω πουθενά..

Η απογοήτευση και η κακή ψυχολογία λειτουργεί πλέον πολλαπλασιαστικά στα σωθικά της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το χειρότερο μείγμα στις επιλογές μας.

Δηλαδή, τώρα το μόνο που μπορείς να αναγνωρίσεις είναι το σκοτάδι. Βλέπεις παντού τοίχο και αυτός απροσπέλαστος.

Τελικά, δεν γνωρίζεις ή καλύτερα δεν έχεις πειστεί με απτά παραδείγματα για το τι ισχύει τι δεν ισχύει, πως, πόσο, που, εφαρμόζεται η νομοθεσία!!

Νομίζεις, ότι κάθε περίπτωση εξηγείται και ερμηνεύεται διαφορετικά...

Το ατομικό επικρατεί έναντι του δημόσιου συμφέροντος…

Ανεμπόδιστα, ορισμένοι προφανώς προνομιούχοι έχουν την ικανότητα να τα προσπερνούν κερδοσκοπώντας στα ερείπια του ελέγχου.

Ε, όχι φθάνει...

Απαραίτητο να υπάρχουν και οι κανόνες.

Τα "νούμερα" πρέπει να ελεχθούν… Να προλάβουμε την "προκλητική συμπεριφορά".

Οποσδήποτε,το αίτημα παραμένει ώστε να χτίσουμε και να επενδύσουμε το μεγαλύτερο κομμάτι στην "κοινωνία της πρόληψης".

Εκεί, θα δομηθεί ο σκελετός του οικοδομήματος της κοινωνίας που μπορεί να μετεξελιχθεί σε ιδανική..

Όμως....

Ο έλεγχος αλλά και η τιμωρία είναι κομμάτι της οργανωτικής αλυσίδας.
Όλοι έχουμε την υποχρέωση να συμμορφωθούμε με αυτούς…

Η τιμωρία είναι η αναγκαία προϋπόθεση στην σωστή οργάνωση της δίκαιης κοινωνίας. Την κοινωνία δικαίου.

Δεν είναι δυνατόν "κάποιοι" και δυστυχώς ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποι μας να "υποφέρουν" και να χάνουν το επίπεδο ευημερίας τους!!

Προσπαθούν τρέχοντας αγωνιώντας στην επίβιωση ενώ άλλοι οι "εκλεκτοί" να απολαμβάνουν το επίπεδο πολυτελούς ζωής χωρίς όμως να έχουν πληρώσει το τίμημα που τους αναλογεί για αυτό.

Τέλος, εδώ το κυρίαρχο_ απαιτείται η κοινωνία να παραμείνει σε ηρεμία σε συνοχή και αλληλεγγύη δίχως να μάχονται μεταξύ τους οι κοινωνικές ομάδες. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι εχθρικό χωρίς καμιά θετική επίδραση…

Μια υγιείς κοινωνία τους χρειάζεται όλους ..και ελπίζει στις διαφορετικές απόψεις.

Επιβάλλεται να αφουγγράζεται, να προβληματίζεται, ώστε να «συλλάβει» την ικανή συνισταμένη που προκύπτει μέσω της διαφορετικότητας.

Συνισταμένη που συμβάλλει στην ανάπτυξη και πρόοδο της.

Απαραίτητο συστατικό στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας που δια βίου μαθαίνει προκειμένου να επενδύει στο ανθρώπινο δυναμικό της.
Με νέο όραμα που γεννά μια νέα ελπίδα.

Δυστυχώς, ακόμη δεν πιστεύω τίποτε, δεν ελπίζω πουθενά..